پروتکل شماره 4

هر جمهوری و حکومتی چند مرحله را پشت سر می‏گذارد.در مرحله‏ نخست،حکومت شکل ثابتی ندارد و به وسیله توده مردم از سویی به سوی‏دیگر کشانده می‏شود.در مرحله دوم،حکومت شکل عوام فریبی به خوبی‏می گیرد.پس از آن آنارشیسم به وجود می‏آید و سرانجام آنارشیسم به حکومت‏استبدادی منجر می‏گردد.البته میان حکومت مطلقه‏ای که به صورت قانونی درمی‏آید،خود را در برابر مردم مسئول و متعهد می‏داند و نیز خط مشی آن کاملاآشکار است و با حکومت مستبدانه‏ای که ناشی از هرج و مرج است،تفاوت‏فراوان دارد.حکومت استبدادی و مطلقه‏ای که زاده هرج و مرج است،با وجودآشکار بودن مظاهر استبدادیش،می‏کوشد تا چهره واقعی خود را مخفی بدارد.این نوع حکومت به وسیله دست‏های پنهان و سازمان‏های مخفی اداره می‏شود.

کارگردانان این گونه رژیم به همان اندازه که بی‏پروا هستند،به همان نسبت‏هم پرده‏پوش می‏باشند.تغییر دادن آنها به همان اندازه که ممکن است در سقوطرژیم مؤثر باشد،به همان نسبت هم به عوامل مخفی کمک می‏کنند تا حکومت‏را از خطر سقوط حفظ کنند.

چه کسی می‏تواند با یک قدرت نامحسوس درافتد و آن را واژگون سازد؟این‏ما هستیم که چنین قدرت نامحسوسی داریم.اگر چه فراماسونرهای غیر یهودی،کورکورانه در خدمت ما هستند و برای مقاصد ما کار می‏کنند؛اما برنامه‏های ماهمچنان برای آنها و دیگران ناشناخته و اسرارآمیز باقی خواهد ماند.

 ما اعتقاد به خدا را متزلزل می‏کنیم‏

اگر آزادی بر خدا پرستی مبتنی باشد،با برادری،انسان دوستی و برابری‏پیوندی داشته،برای جامعه بی‏زیان باشد،به رفاه عمومی لطمه‏ای وارد نسازد ودر اقتصاد هم جایی برای خود پیدا کند،بر ما لازم است که هم احترام به آزادی‏و هم اعتقاد به خدا را در میان مردم غیر یهودی از بین ببریم و نیازهای مادی راجایگزین این گونه اعتقادات سازیم؛اما اگر اعتقاد به خدا موجب شود که ما برمردم حکومت کنیم،در این صورت باید به تبلیغ دین بپردازیم و با راهنمایی‏مردان روحانی،مردم را به تسلیم وا داریم.

برای آن که بتوانیم قدرت اندیشیدن را از مردم غیر صهیونیست سلب کنیم،باید فکر آنها را متوجه صنعت و تجارت کنیم.سرگرم شدن آنها به داد و ستد واندیشیدن به منفعت،باعث می‏شود که دشمن مشترکشان را فراموش کنند.ازسوی دیگر،به صنعت جنبه احتکاری می‏دهیم.بدین معنی که به بهای صنعتی‏شدن،بسیاری از زمینه‏ها نادیده گرفته می‏شوند که سرانجام به دست ما می‏افتندو ما آنها را احتکار می‏کنیم.

افزایش روز افزون رقابت به منظور پیش افتادن در زندگی از سویی ونابسامانی‏های اقتصادی از سوی دیگر،مردم را سر خورده و افسرده می‏کند ونفرت آنها نسبت به مقام‏های عالی رتبه اداری،مذهبی و سیاسی اوج می‏گیرد،طلا به عنوان وسیله‏ای برای ارضاء نیازهای مادی مردم مورد توجه واقع‏می‏شود،ظرفیت مردم به مرز انفجار می‏رسد و برای قیام آماده می‏شوند.قیام‏مردم برای کسب ثروت است نه اشاعه خوبی‏ها؛زیرا این قیام از نفرت منبعث‏می‏شود.به بیان دیگر،نفرت طبقه محروم از طبقه ممتاز جامعه،موجب قیام‏می‏گردد.قشرهای پایین جوامع غیر یهودی در پی رهنمودهای ما علیه طبقه‏ممتاز به پا می‏خیزند و سرانجام با حریفان‏مان؛یعنی علمای غیر یهودی بر سرقدرت به نبرد می‏پردازند.

نوشته های دیگران ()